Laatste stop in Peru - Taricaya Ecological Reserve

Ik ben bang dat ik het niet kort kan houden... In die twee dagen bij dit project heb ik zoveel leuks gedaan en gezien!

Zondag kwam ik op tijd aan in Puerto Maldonado, voor mijn laatste dagen bij het natuurbehoud project, in het Amazone regenwoud. Ik ontmoette mijn lokale collega Elvira, die vanuit Puerto Maldonado alle vrijwilligers opvangt en het komen en gaan coördineert. We lunchte samen bij haar thuis en om half vier werd ik naar de boot gebracht. Hier verzamelden de vrijwilligers zich ook, zij hadden het weekend doorgebracht in Puerto Maldonado, zoals veel vrijwilligers doen. Op de boot lagen al mijn spullen al, samen met alle voorraad voor de komende week en er werd ook een Luiaard (Sloth) in een transportkooi gebracht. Deze was op de Plaza des Armas gevonden en er had zich een hele menigte verzameld. Wat bleek, de lokale mensen geloven dat als een zwangere vrouw een Luiaard ziet, haar kindje geboren zal worden met zijn gezicht.... Ze wilden het dier daarom doden. Gelukkig was er iemand van Taricaya in de buurt die er meteen voor heeft gezorgd dat het dier kon worden gered. Het was kennelijk iemands huisdier geweest, maar hij zou nu teruggezet worden in de natuur.

Onderweg voeren we een flinke regenbui in, kwam mijn jas toch nog een keer van pas! Aangekomen bij Taricaya, moesten we met zijn allen, alle spullen uitladen uit de boot. We vormden een treintje op het trappetje omhoog vanaf de rivierbedding en sleepte kratten met fruit, bananentrossen, rijstmeel en koelboxen met van alles er in omhoog. Veel hiervan was voer voor de dieren in het rescue center. Om zes uur werd het natuurlijk weer donker, dus we konden snel even douchen en daarna aan het avondeten. Het is een open terrein, met bungalows waar de vrijwilligers slapen, een tv-kamer en een eetzaal. Alles op palen, mocht de rivier overstromen. Mijn collega Rachel, die de dagelijkse activiteiten coördineert, werkt al een flink aantal jaren in Taricaya en schrijft elke avond op een whiteboard de planning en inzet van vrijwilligers voor de volgende dag. Dan weet je dus of je vroeg op moet staan, of echt héél vroeg op moet staan! De activiteiten vinden plaats in de ochtend en na de middag, op het heetst van de dag kun je niet veel doen, dat is echt te warm.

Ik sliep die nacht als een roos en werd om 7 uur wakker, ik had precies 15 minuten tot het ontbijt. Mijn activiteiten voor deze dag, bestonden uit eerst het halen van fruit in de nabij gelegen 'farm'. Ze hebben eigen land met bananenbomen, mango, avocado, citrus, papaya en zelfs ananasstruiken (altijd al eens willen zien hoe die nou precies groeien!). We vonden een rijpe tros bananen en ik kreeg een machete in mijn handen. Aan mij de eer een bananenstam om te hakken, maar wel zo, dat de bananentros niet de grond zou raken en meteen de helft geplet zou zijn. Dat lukte goed en ik voelde me echt Jane of de jungle! Hierna ging ik met Rachel en een vrijwilliger enkele vogelnetten verwijderen, deze neten worden gebruikt om op vriendelijke wijze vogels te vangen, zodat ze een bandje om kunnen krijgen en ze een goed beeld krijgen van de populatie. Er wordt deel onderzoek gedaan en data verzameld over alle dieren die in de omgeving voorkomen. Er worden nog steeds nieuwe soorten ontdekt. Toen we alle netten hadden afgebroken, liepen we een heel stuk terug en naar de andere kant van Taricaya waar we de netten weer moesten gaan uitzetten.

We kwamen hierbij lang het kunststrand, waar een project met schildpadden plaats vond. Taricaya krijgt subsidie om elk jaar schildpadnesten te redden, zodat de populatie in het gebied in stand blijft. Ze worden uitgegraven in het wild en in een kunststrand weer ingegraven. Ze hebben wel 48 nestjes, met elk tot wel 35 eieren. Rachel wilde graag een nestje controleren en wat bleek, er zaten veel mieren in en enkele eieren waren stuk. De mieren eten de schildpad embryo's op! Dit was zorgwekkend, dus Rachel besloot meteen hier mee aan de slag te gaan. We hebben twee nesten gecontroleerd en de goede eieren er uitgehaald. Bij het tweede nest bleken er al enkele schildpadden te zijn uitgekomen, wat eigenlijk veel te vroeg is. We hebben ze daarom weer onder het zand gestopt, zodat ze daar zich nog een tijdje verder kunnen ontwikkelen. Elke baby-schildpad had een soort voedingszakje onderaan het lijfje hangen, waar ze van konden leven. We brachten ze in een emmer met zand naar het rescue center en ik kreeg meteen een rondleiding langs alle verblijven van de dieren. Ze hebben veel dieren, sommige zullen altijd in het rescue centre blijven en anderen worden teruggezet in het wild, als dit mogelijk is. De dieren komen overal vandaan, soms was het een ongewild huisdier, of kwam het uit een dierentuin die er geen plek of geld meer voor had, of werd het gered van een erbarmelijk circusleven. Zo hebben ze twee puma's, een jaguar, een tapir, een aantal verschillende katachtigen, een wilde hond, een kleine miereneter, vogels, een brilbeer die door de jarenlange stress in het circus haar vacht heeft verloren, wolapen, brulapen, kapucijnapen en slingerapen, die onderdeel zijn van een release programma. Er zijn al twee troepen terug gezet in het wild en intussen zijn de eerste baby's in het wild geboren!

Hierna was het tijd voor een snelle douche en lunch, plus wat vrije tijd. In de namiddag werden de activiteiten weer gestart en voor mij hield dat in: Animal Feeding. In de animal kitchen waren alle dieetplannen voor elke soort op gelamineerde infosheets te vinden en alles moest exact afgemeten worden. Het kwam in het geval van de apen, schildpadden en tapir neer op een grote fruit/groente salade. De katten krijgen uiteraard vlees. Toen alles voorbereid was in speciale emmers, per dierengroep, kon het echt werk beginnen. We moesten de dieren eerst in een sluis zien te krijgen, soms met behulp van een banaantje of iets anders, zodat we daarna veilig in de kooi konden opruimen en het verse voer konden klaar zetten. De aapjes waren lekker brutaal, de beer liet zich niet echt zien en de puma Simba was erg ongeduldig. Erg leuk om te doen dit! Andere vrijwilligers waren bezig met cage enrichment, wat inhield dat ze dingen moesten maken om de dieren uit te dagen en te blijven stimuleren. Ze hadden enkele bamboekokers gevuld met fruit en bladeren en opgehangen in de kooi, daarna ging het luik open en sprongen de slingerapen naar binnen om alles weer te slopen.

Eén van de nieuwe slingerapen was een heel kleintje, die nog in quarantaine was voor het bij de groep kon worden geplaatst, die later in het wild wordt terug gezet. Hij moest 's avonds naar een kooi binnen het rescue centre en ik mocht helpen. Dit beestje doet altijd heel druk en wilt per se zijn hok uit, mijn taak was hem naar boven te dragen. Zodra het hok open ging, kroop hij om mijn middel en hield zich stevig vast.
Daar ging mijn moederhart wel even van kloppen! Hij was meteen rustig en leek het heel prettig te vinden om dichtbij een ander te zijn. Ik denk dat hij het heel gaat fijn vinden straks bij zijn soortgenoten te zijn, in plaats van alleen in een hok. Na afloop van het voederen, moest alles worden schoongemaakt en bleek dat de Luiaard deze avond zou worden vrijgelaten. Hij had een nachtje in het rescue center doorgebracht en bleek in goede gezondheid te verkeren. Ze eten voornamelijk bladeren en daar hebben ze er in de omgeving meer dan genoeg van, dus hij werd in Taricaya zelf bij een boom vrij gelaten, waarbij we hem langzaam omhoog zagen klimmen.

Vroeg naar bed die avond, want de volgende dag stond er een vroege activiteit op de planning, namelijk de canopy walk way, om vogels te spotten. Dit hield in om 5 uur vertrekken en het woud in wandelen tot we bij een enorme brug omhoog kwamen. Hier en daar erg glad van de regen en hij eindigde op een platform in een boom, op 42 meter hoogte. Hier spotte we verscheidene vogels, al had ik zo nu en dan wat moeite ze te vinden, waaronder enkele groene papagaaien. Na terugkomst gingen we ontbijten en daarna moest ik met twee andere vrijwilligers het verblijf van de Curassow vogels verbeteren. Dit zijn grote zwarte vogels met een stompe rode bek. Toen wij klaar waren met de vogelverblijven, mochten we mee bij het voederen van de jaguar, Preciosa. Wat een prachtig dier! Ik had geluk, want zij krijgt maar eens in de week een maal. We haalden de oude botten en uitwerpselen weg en verstopte haar vlees op verschillende plekken, een groot stuk werd opgehangen aan een touw, hier zal ze wat meer moeite voor moeten doen! Toen ze het verblijf weer in mocht ging ze eerst op een hangende autoband af waarin ik vlees had verstopt onder enkele grote lianen met bladeren. Die had ze snel te pakken, daarna ging ze voor het grote stuk aan het touw. Wij trokken aan de andere kant van het touw om het haar wat moeilijker te maken. Toen ze uiteindelijk een stuk had afgescheurd, ging ze dit op haar gemakje op peuzelen.

Toen dit spektakel voorbij was gingen we het regenwoud in op zoek naar termieten nesten, voor de miereneter. Hier en daar vonden de bruine nesten tegen takken van bomen aan, maar veel bleken 'onbewoond' te zijn of mierennesten en we waren specifiek op zoek naar termieten. We vonden twee nesten en schraapte ze van een boom in een emmer. Voor de miereneter werd het in een kleinere emmer bekleed met palmbladen gepresenteerd. Ik moest nog even vers water voor hem halen bij een kraantje dat zich naast de kooi van de Capucijnaapjes bevond. Die waren er natuurlijk als de kippen bij en wisten precies wat dat kraantje deed. Ze waren dan ook strontvervelend en hielden heel de tijd hun handjes voor de kraan, mij nat spetterend. :) En boos dat ze keken als ik ze wegduwde! Hilarisch!

Na de lunch en een lange, welkome break van de hitte, mocht ik in de middag me bezig houden met vissen. Dit was eigenlijk de taak van een andere vrijwilliger, maar die voelde zich niet goed en was voor de zekerheid naar het ziekenhuis gebracht. Met twee andere vrijwilligers mocht ik dus gaan vissen. Ze willen graag het dieet van de beer en de Puma's wat variëren en gezien er een bredere amazone rivier naast het reserve ligt was dit gemakkelijk. Nou heb ik ooit, heel lang geleden, wel een gevist (omdat mijn grote broer het ook deed), maar ik herinner me niet ooit wat te hebben gevangen. Hier gingen we eerst zelf op zoek naar wormen in de kleiachtige grond achter de kattenverblijven, waarna we met onze buit naar de rivieroever gingen. Hier kregen we een hengel gemaakt van een stevige plantenstengel met een lijn er aan vast en een vishaakje. Geen professionele hengel, maar dat bleek niet uit te maken. Samen met twee vrijwilligers stonden we te pielen met de wormen, die goed op het haakje geregen moesten worden. Daarna was het wachten, maar niet lang! Binnen 5 minuten had de eerste beet. Ik heb 4 vissen gevangen! Hiervan was er een ontglipt (off the hook!) maar al met al best een prestatie, vond ik zelf! In totaal hadden we er een stuk of 8, van verschillende soorten. Ik leverde de emmer weer af bij de animal kitchen, waar ik flarden van het gesprek (in het Spaans) opving over hoe ze het zouden aanpakken. Ze dachten er aan om enkele levende vissen bij de Puma in het vijvertje te doen, zodat hij wat te doen had. Ik was er helaas niet meer bij om te zien hoe dit is afgelopen!

Die avond hoorde ik voor de derde keer een diep geluid, bijna als een harde gure wind die door een rotsspleet giert, of alsof er ergens een boze draak ligt te brullen. Ik had geen idee wat dit geluid maakte, bleek dat het de brulapen waren! Dat ik daar zelf niet op gekomen was... maar het was zo hard en bijna eng, dat het niet bij me op kwam dat die kleine brulapen het konden produceren!

Die avond was mijn laatste avond, we gingen daarom naar de buren, Amazon Planet. Dit is een toeristenverblijf, dat enkele jaren geleden is opgestart. Hier kunnen toeristen verblijven en een rondleiding krijgen door het rescue centre. Ze hebben een hotelbar, dus we gingen met een groepje in het donker, met wat zaklampen door de jungle naar de buren. Dat was gezellig en een leuke afsluiter.

Toen we tegen 11 uur weer terug waren bleek dat het met de zieke vrijwilliger echt niet goed ging. Ze had ernstige bloedarmoede. Ze bleek een bloedtransfusie nodig te hebben! Ik en Rachel hadden sowieso beide dezelfde bloedgroep als zij en enkele andere waren bereid zich te laten testen. De volgende morgen gingen we dus met een groepje van staff en 2 vrijwilligers om 7 uur met de boot terug naar Puerto Maldonado. Daar werden we allemaal getest om te zien of we de juiste bloedgroep hadden en het volume hemoglobine hoog genoeg was om te doneren. Ik ben in Nederland ook bloeddonor en helaas wordt ik in 40% van de keren afgewezen vanwege te weinig HB. Hier was dat ook het geval, slechts 1 van de 7 mocht uiteindelijk bloed geven, maar we hadden het in elk geval geprobeerd. Wel goed om te zien dat alles hier volgens dezelfde protocollen gaat als in Nederland. We brachten haar later nog wat eten en ze zag er gelukkig al beter uit, nu ze haar eerste transfusie had gekregen.

Die middag lunchten we met alle 'donoren' in het stadje en om 14 uur was het tijd voor mij om naar het vliegveld te gaan. Mijn reis zat er bijna op. Om 16u vloog ik naar Lima en om 20u naar Amsterdam. Alles verliep vlotjes en heb een paar uurtjes kunnen slapen. Nu ben ik thuis en wilde ik dat ik gewoon de hele vlucht wakker was gebleven... Het is in Peru 7 uur vroeger, dus ik ben nog helemaal niet moe!

Dit was mijn Peru-Avontuur! Wat een geweldige reis, zoveel gezien en gedaan in die 2,5 week! Van grote steden, tot woestijn, bergen, vulkanen, Inca ruïnes, Lama's en de wild life in de jungle. Leuke ontmoetingen, backpackers hostels, mooie musea, de Peruaanse keuken, 4 vissen gevangen, op 5000 meter hoogte geweest en in slaap gevallen bij het geluid van duizenden insecten en tropische vogels.

Hopelijk vonden jullie het leuk om mijn blogs te lezen!

Ok doei!