Mijn eerste week in Peru

Nou mijn eerste week in Peru heb ik achter de rug en ik heb het gevoel al een maand weg te zijn! Na aankomst realiseerde ik me al snel dat ik misschien iets te veel probeer te doen in de 2,5 week die ik hier heb, maar ik probeer er gewoon alles uit te halen wat er in zit. Ik heb waarschijnlijk een vakantie nodig na mijn vakantie.

Na mijn aankomst in Lima moest ik heel even wennen, maar eigenlijk kom je al heel snel in de backpackers modus. Ik had maar één dag in Lima gepland en dat bleek genoeg. Op dinsdag heb ik een city walk gedaan en de beste Ceviche ooit gegeten. Ceviche is een typische Peruaans gerecht bestaande uit rauwe vis bereid in limoensap, met rode ui en peper. Doordat de limoen zo zuur is, gaart dit als het ware de vis. In de bar van het hostel heb ik wat leuke mensen ontmoet waarmee ik 's avonds wat ging drinken, onder andere een Pools koppel dat ik later nog eens tegen zou komen.

Ik had wel al helemaal bedacht wat ik ongeveer wilde doen op mijn weg naar Cusco, maar hoe, dat moest ik nog uitvogelen. Gelukkig vertelde iemand mij over Peru Hop. Een hop on, hop off bus die precies alle plekken langs ging die ik (zoals iedereen eigenlijk) wilde zien en die je overal ophaalt en afzet bij je accommodatie. Ook de excursies en hostels waren via hen te boeken als je wilde. Lijkt op wat ik destijds in Nieuw Zeeland heb gedaan en is ideaal voor mij, omdat ik in weinig tijd een hoop wil zien.

De volgende ochtend moest ik dus om half zes 's ochtends klaar staan, dacht ik. Bleek half zeven te zijn, oeps! Gelukkig was het uur zo om. We vertrokken uit Lima en stopte nog op een uitzichtpunt, maar het was erg bewolkt dus niet echt veel te zien. Deze dag ontmoette ik meteen een groep leuke mensen in de bus, die echt overal vandaag kwamen en waar ik ongeveer de hele week mee opgetrokken ben. Eén van hen was een Spanjaard die zich regelmatig opwierp als onze tolk, dus dat was soms erg gemakkelijk!

's Middags kwamen we aan in Paracas, waar gelukkig de zon scheen, eindelijk had ik het gevoel echt op vakantie te zijn. Het hostel waar we verbleven had een zwembad dus we hebben de rest van de dag in het zonnetje bij het zwembad doorgebracht. 's Avonds Pisco Sours gedronken in de bar, waar het '90s avond was.

We hoorden ook over de aardbeving voor de kust van Chili wat best een beetje een gek idee was omdat wij ook aan de kust zaten. Gelukkig was het echt te ver weg om er iets van te merken. De volgende dag stond er een boottocht langs de Ballestas Islands op de planning om 8 uur. (Nee, uitslapen is er niet echt bij hier...) De eilanden worden ook wel de 'Poor man's Galapagos' genoemd. Hier zagen we pelikanen, pinguins, zeeleeuwen en duizenden vogels. Mijn ski-jack kwam voor het eerst goed van pas!

Na de eilanden zijn we nog door een nationaal park gereden om vervolgens onze weg te vervolgen naar Huacachina. Dit gedeelte had ik bijna overgeslagen, maar ik ben erg blij dat ik dat uiteindelijk niet gedaan heb. Huacachina is een oase te midden van zanderige woestijnduinen en het was erg cool om hier te verblijven. We hadden weer een fijn hostel met een zwembad, het was mooi weer en we hadden een super toffe activiteit op de planning: buggyrijden en sandboarden! Met acht personen in een buggy en een aantal buggy's tegelijk gingen we de duinen in en dat op zich was al geweldig. De chauffeurs deden hun best om het zoveel mogelijk op een achtbaan te laten lijken. Op een bepaald moment rende er een hond met ons mee die er een wedstrijdje van probeerde te maken. Te midden van de duinen was er een foto momentje en daarna werden we naar een hoger punt gebracht om te sandboarden. Dat ging nog best hard en uiteraard ben ik er niet helemaal zonder een blauwe plek en een schaafwond vanaf gekomen, maar het was wel heel gaaf! We deden een stuk of acht afdalingen en daarna reden we naar een ander punt voor de zondsondergang. Dit was zeker al één van de hoogtepunten van mijn trip!

Die avond hadden we een BBQ en de volgende dag vertrokken we in de middag. We maakte eerst een stop bij een wijngaard waar ze pisco maakten. Het begon een beetje suf, omdat de dame het verhaal opdreunde alsof het een spreekbeurt was, maar daarna begon het leuke gedeelte: het proeven. Na de wijngaard reden we een paar uur door het droge landschap en kwamen we uit bij een Nazca uitzichttoren. Hier konden we twee kleine Nazcalijnen zien. Dit zijn figuren en lijnen in het dorre landschap gekerfd. Er zijn er heel veel in de omgeving van Nazca te vinden en je kunt met een vliegtuigje een vlucht maken om ze vanuit de lucht te bekijken. Dit kon ik helaas niet doen in verband met de tijd en de route. Vanuit de toren kreeg je toch een klein idee van wat het ongeveer zou moeten zijn. Er zijn verschillende theorieen over wie de Nazca lijnen gemaakt hebben en waarom, er zijn zelfs mensen die geloven dat het door Aliens gedaan is.

Na een avondmaal gingen we de nacht in voor de rit naar Arequipa, waar we vroeg in de ochtend aankwamen. We konden niet meteen inchecken dus we moest wachten in de lobby. Om half acht konden we ontbijten en om 9 uur zijn we naar een museum geweest over 'Juanita, the ice maiden'. Juanita was een Inca meisje van vermoedelijk 12 - 14 jaar dat zo'n 500 jaar geleden werd geofferd aan de berggoden. Rond Arequipa liggen enkelen vulkanen en het is dan ook niet gek dat de bevolking onder de indruk was van het natuurgeweld dat hier kon ontstaan; uitbarstingen, aardverschuivingen, lawines, maar ook overstromingen of juist hevige droogte. Om de goden tevreden te stellen deden zij het ultieme offer, het leven van een jong meisje. Wie het hele verhaal wilt horen moet me dat maar een keer vragen, want anders wordt het wel een erg lang verslag. Anyway, ze werd op grote hoogte om het leven gebracht door een slag op het hoofd en ingegraven in de berg, waar ze waarschijnlijk binnen een paar uur bevroor. Zij is begin jaren 90 gevonden, bijna helemaal intact en wij konden haar bewonderen in een speciale vrieskast in het museum.

Arequipa is een stoffige stad, op zo'n 2350 meter, midden in een droog gebied dat bestaat uit zand en stenen. Vanuit hier kun je een trip maken naar de Colca Canyon, een kloof twee keer zo diep als de Grand Canyon. Je kon hier een trekking doen met overnachting of een dag toer. Helaas liep ik ook hier weer tegen tijdsnood op, en kon ik dus alleen de dag toer doen. Ons leuke reisgezelschap viel hier dan ook uit elkaar, omdat veel van hen wel de trekking deden. Omdat ik de dagtoer deed betekende dit de volgende dag weer erg vroeg opstaan, of eigenlijk gewoon midden in de nacht. Om half drie werd ik opgehaald en reden we met een groepje in een klein busje richting de Canyon. Dat was een uur of vier rijden en verrekte koud. Slapen in dat busje was er niet echt bij en we stegen naar grote hoogte. Hier begon ik het toch wel te voelen, ik was vooral erg misselijk. Het vroege opstaan hielp natuurlijk ook niet echt. Hoogteziekte begint meestal vanaf 2500 meter, afhankelijk van hoe snel je stijgt. Deze dag zouden we tot bijna 5000 meter komen dus het was niet heel gek dat ik hier wat last van had. Er zit veel minder zuurstof in de lucht waardoor je hart als een razende pompt om je lichaam van voldoende zuurstof te voorzien en je moet echt rustig aandoen, anders raak je buiten adem. Onderweg kon ik nog even knuffelen met een Alpaca (so fluffy!). We stopte bij de Cruz del Condor waar we deze grote vogels konden spotten. Helaas waren we natuurlijk niet de enige, het stond er helemaal vol met mensen en het aantal Condors is de laatste jaren afgenomen dus het was iets anders dan ik me had voorgesteld. Het is gelukt er een paar op de foto te krijgen en de Canyon zelf was ook erg indrukwekkend. We reden daarna verder naar het hoogste punt op bijna 5000 meter met uitzich op 8 vulcanen die allemaal tussen de 5000 en 6000 meter hoog waren. We vervolgde de weg over een enorme hoogvlakte. Eenmaal terug in Arequipa was ik uitgeput. Ik heb niet eens gegeten, want ik was nog steeds misselijk en ben meteen in bed gaan liggen. De volgende dag wederom om 5 uur 's morgens vertrekken... Ik zei het al, ik heb vakantie nodig na mijn vakantie.

Op maandag reden we van Arequipa naar het Titicaca meer, dat op 4000 meter hoogte ligt. Het is het hoogstgelegen bevaarbare meer ter wereld, heb ik me laten vertellen. Ik had eerst gepland hier een nacht te blijven, maar na veel andere mensen te hebben gesproken heb ik besloten toch eerder naar cusco te gaan, gezien dit weer een nachtrit inhield en het fijner is een extra dag in Cusco te hebben om bij te komen. In Puno, de stad waar we heen gebracht werden, hadden we tijd om te lunchen en hoewel ik me nog steeds niet zo lekker voelde hebben we met een groepje wat verschillende gerechten geprobeerd, waaronder Alpaca en Cuy, de bekende Cavia! Het ziet er erg onsmakelijk uit omdat ze de cavia een soort van 'openklappen' en in zijn geheel frituren en opdienen, maar het vlees smaakte op zich prima, een beetje kipachtig. En ja, als je hier bent moet je het eigenlijk wel proberen. We zijn een rondje door de stad gelopen en zagen allemaal mensen in verschillende traditionele kleding, we maakte nog net de start van de parade mee.

We werden om vier uur opgehaald voor een 2 uur durende toer op het Titicaca meer, langs het eiland Uros en de verschillende kleine floating islands. Helaas werd ik overvallen door hevige kramp in mijn buik en heb ik er niet echt van genoten, misschien dat de Cavia wraak nam.... De floating villages waren er voornamelijk nog voor toeristische doeleinden, maar op zich wel mooi op te zien. Om tien uur 's avonds werden we opgehaald voor de reis naar Cusco, waar ik vanmorgen vroeg aankwam, ik wacht nu tot ik kan inchecken en dan kan ik even douchen en wat extra uurtjes slapen voor ik Cusco ga verkennen.

Hier begint eigenlijk het tweede gedeelte van mijn reis, met natuurlijk Machu Piccu, maar ook een bezoek aan mijn lokale collega's in Urubamba en enkele projecten. Zaterdag volgt mijn tweede verslag! Sorry dat het zo lang is, heb mijn best gedaan het kort te houden.