Mijn tweede week: Cusco, Urubamba en Machu Picchu

Dinsdag na aankomst in Cusco ben ik even de stad in gelopen, naar de Plaza des Armes. Elke stad heeft zo'n plein en er om heen vind je meestal een kerk en enkele overheids of gemeentelijke gebouwen. Het zonnetje scheen en ik ben lekker gaan ontbijten op een balkonnetje met uitzicht over het plein. Eenmaal terug kon ik in mijn kamer, ik heb hier gekozen voor een 4 persoon dorm, en ze hebben stapelbedden met gordijntjes zodat je toch een beetje privacy hebt. Ik heb een warme douche genomen en ben even gaan relaxen. Toen ik op een gegeven moment voor de lunch wer de stad in wilde gaan bleek het intudsen keihard te zijn gaan regenen, dus heb ik uiteindelijk een warme kippensoep in de hostelbar gegeten. Ondertussen had ik contact met Hugo, een van mijn lokale collega's over het programma van de volgende dag. En ook met Tim, een vlaamse collega die meer dan tien jaar aan het roer van de Peruaanse tak van Projects Abroad heeft gestaan, maar die het stokje intussen heeft overgedragen. Hij is zich nu gaan richten op andere dingen, zoals zijn eigen bier brouwen!

Gezien de nachtbus erg vermoeiend was ben ik op tijd naar bed gegaan en stond ik woensdagochtend om acht uur weer klaar om op pad te gaan. Hugo kwam me ophalen en daarna haalde we Patti (short for Patricia) op, onze medical coordinator in Peru. Ze is zelf tandarts en begeleidt verder alle medische vrijwilligers in Cusco. Patti bleek getrouwd te zijn met Tim, dat wist ik helemaal niet! Hierdoor kon zij dus wel Nederlands praten dus dat was gemakkelijk. We zijn langs twee 'centro de saluds' geweest, dit zijn een soort poliklinieken, of huisartsenposten, waar de mensen heen kunnen met hun klachten. Als zij echt iets acuuts of serieus hebben, moeten ze naar een ziekenhuis. Deze klinieken worden gesubsidieerd door de overheid, om de armere mensen toegang tot medische zorg te bieden. Het derde project was een particulier ziekenhuis, hier hadden ze wel een opname afdeling en een operatiekamer. Patti liet me alles zien en ik ontmoette ook een aantal vrijwilligers die aan het werk waren. Ze leken allemaal tevreden te zijn en het was leuk om te zien hoe goed Patti met hen om ging. Na het laatste bezoek zetten we Patti weer thuis af en reden we naar een project voor kinderen met een beperking. Hier ontmoette ik Jessica, de care & teaching coordinator. Nog zo'n geweldig lief mens! Dit project is een grote instelling waar wel 300 kinderen dagelijks worden opgevangen. Deze kinderen hebben allemaal verschillende aandoeningen, zoals autisme, down, doofheid, verstandelijke achterstanden etc. Sommige kinderen zijn wees en anderen komen uit arme gezinnen. Bij dit project worden ze van 8 tot 13 opgevangen en krijgen ze ontbijt en lunch. Verder worden er activiteiten gedaan. Het kan uitdagend zijn om hier te werken, omdat elk kind iets anders nodig heeft, gelukkig zijn de lokale begeleiders erg betrokken. Jessica kende iedereen en ook veel van de kinderen, ze stelde me aan iedereen voor en legde uit wat ik kwam doen. De begeleiders zijn erg blij met de extra hulp van vrijwilligers. Naast vrijwilligers helpt Projects Abroad de sociale projecten ook door middel van het verschaffen van lesmateriaal en soms vragen ze om hulp voor iets speciaals en kijken mijn collega's wat ze voor hen kunnen doen.

In de middag reed ik met Hugo naar Urubamba en vertelde hij me meer over de omgeving en praatten we wat over de samenwerking. In Urubamba ging ik eerst lunchen met Tim, de Vlaamse (ex) collega. Heel gezellig! Daarna kon ik het lokale kantoor zien en de huidige director ontmoeten (traditie getrouw stroopwafels uitgedeeld) en werd ik vervolgens naar mijn gastgezin gebracht om de hoek, waar ik de rest van de middag ben gebleven. Ze spraken geen woord Engels, maar toch kwamen we er wel uit. Bij het avondeten stond de tv aan, wat ik normaal gesproken echt super irritant vind, maar als je toch geen lopend gesprek kunt voeren is het een welkome afleiding ;-). Het was Harry Potter, uiteraard in het Spaans, maar gezien ik die boeken en films zo ongeveer kan dromen, kon ik het aardig volgen en mee lachen om de grapjes.

De volgende dag ging ik met Jessica langs een paar kleuterscholen waar we mee samenwerken. Ook hier waren enkele vrijwilligers aan de slag en heb ik steeds een klassenfoto van ze gemaakt. Peruaanse kinderen zijn echt te schattig. Jessica vertelde weer steeds aan de kinderen wie ik was en zong met hen een liedje in het Spaans, daarna was ik natuurlijk aan de beurt... Oh shit, ik een kinderliedje...uuuuuuuh, oh ja! Ik zag twee beren, broodjes smeren! Een beetje gek om dat in je eentje te zingen voor een hele klas met kinderen en dat ze geen idee hebben waar het over gaat. Ik had ook een heel ongepast liedje uit kunnen kiezen... ;-)

Tussendoor kwamen we langs een museum, waarvan Jessica vertelde dat het echt de moeite waard was. Ze gaan er ook altijd heen met de jongerenreizen. Ik ben dus even naar binnen gegaan, terwijl zij buiten op me wachtte. Heel lief! En geen woord gelogen, het was echt een heel mooi museum, met uitleg over alle beschavingen in Peru voorafgaand aan de Inca's. De Inca's is namelijk hetgeen waar iedereen het altijd over heeft en ze hebben ook wel hun stempel gedrukt met hun enorme rijk dat is gekomen en gegaan in een spanne van 100 jaar. Al hun tradities en gebruiken kwamen voort uit hun voorgangers en aan elke van deze beschavingen was een kamer gewijd. Na de kamer met informatie, liep je een ander ruimte in waarin ze dit volledig en heel mooi hadden nagebouwd, met goede verlichting en muziek. Heel indrukwekkend.

Als laatste gingen we langs een middelbare school, hier woonde ik een gedeelte van een Engelse les bij. Daar bleek het niveau toch wel echt laag want de les ging over tellen van 1 t/m 30. De lerares oefende het met de leerlingen, schreef het op het bord (soms expres verkeerd om te kijken of de leerlingen haar zouden verbeteren) en daarna moesten ze het overschrijven in hun schrift. In de middag werd ik weer naar mijn gastgezin gebracht en heb ik een uurtje liggen lezen. Daarna ging ik met hen lunchen bij de ouders van mijn gastmoeder. Daar kreeg ik een lekker bord met noodles, kip en groenten. Ze hadden ook een puppy (love!) dus daar heb ik me verder mee vermaakt.

Om vier uur haalde de chauffeur mij weer op in de limo, eh oh nee, toyota, en bracht hij me naar Ollantaytambo... Jaja, ik heb even moeten oefenen, maar inmiddels kan ik het vloeibaar uitspreken. Hier moest ik nog even wachten op mijn trein naar Aguas Calientes, ofwel het 'base camp' van Machu Picchu. Ik nestelde mij in een restaurantje en zag het ene reisgezelschap na het andere binnenkomen en weer gaan, veel Polen, Duitsers en Engelsen hier. Om half zeven kon ik me gaan melden en even schoot ik in de stress, want ik besloot nog even de kleine lettertjes te lezen en daar stond dus in, 1 piece of handluggage, max 5 kg. Daar stond ik dus met mijn backpack van 13 kg en een rugzak. Kut, zouden ze moeilijk doen? Ik zag het al helemaal voor me, geweigerd worden en de trein missen, enz. "Ok, Jes, gewoon lief lachen en doorlopen". En inderdaad, niks aan de hand natuurlijk. Bij stress momentje twee kon ik mijn coupé niet vinden, de alfabetische volgorde was toch niet helemaal op alfabetische volgorde.. Maar coupé B bestond gelukkig wel! Daarna was ik weer ontspannen.

Helaas vertrok mijn trein dus om 19:00 uur, toen het al lang en breed donker was. (Elke dag rond zes uur gaat de zon onder en is het ineens donker). Dit betekende dus geen mooi uitzicht tijdens de treinreis, wat eigenlijk wel zonde was, maar ja. Aangekomen in Aguas Calientes (dit betekent warm water, naar de warmwaterbronnen in de buurt), liep ik het stadje in. Echt, net Lloret je Mar, alleen maar hotels en restaurants, veel licht, muziek en druk. Dit hele dorpje is ingericht op korte termijn toeristen, gezien iedereen na een of twee nachten weer vertrekt. Er wonen geen locals, behalve de mensen die leven van het toerisme. Na een paar keer de weg vragen in mijn beste Spaans, oh yeah, vond ik mijn hotel en werd ik daar nog door een andere bezoeker geholpen met het vertalen van enkele vragen die ik had in het Spaans. Geen slaapzaal zoals in de hostels waar ik tot nu toe verbleef maar een eigen kamer, met badkamer. Een warme douche later dacht ik lekker opt ijd naar bed te gaan, maar zag ik dat er een briefje onder de deur was geschoven. Hilarisch! De behulpzame kerel van daarvoor vroeg of ik missschien zin had om een biertje te gaan drinken, zo ja, om 22 uur beneden. Dat is toch wel het leuke aan alleen reizen, het is veel spontaner! Mensen nemen initiatief en zijn oprecht zonder bijbedoelingen. Dus ik ging met Raul, uit Chili naar een restaurantje in de buurt en we dronken een biertje en hadden een goed gesprek. Daarna mijn bed ingedoken, want om kwart voor vijf ging het wekkertje weer.

Ik wilde met één van de eerste bussen naar boven, dus ik stond half zes beneden, uiteraard was ik niet de enige. Ben maar gewoon ergens de rij in gedoken, want helemaal naar het einde lopen vond ik geen puik plan. En ik had mazzel, er was precies nog 1 plekje in de bus, die ik als solo traveler mooi kon opvullen, vooraan naast de chauffeur. Dit gaf me een mooi uitzicht op de zigzag weg naar boven. Ik werd er helemaal gelukkig van. Het was nog donker en mistig en de sfeer was op een of andere manier mystiek. Bovenaan was het nog even wachten tot klokslag 6 uur de hekken open gingen. Ik had gehoord over 'Intipunku', de zonnepoort. Het is ongeveer een 1 omhoog wandelen over een stenen pad, als je na binnenkomst meteen links afslaat. Het is tevens de laatste afdaling van de Incatrail (die dus vanaf de andere kant komen). Onderweg naar boven kwam ik dan ook veel mensen tegen die aan het afdalen waren en, heel irritant, allemaal hetzelfde grapje maakten: 'you're going the wrong way'.

Ik liep letterlijk met mijn hoofd in de wolken, het was een mooi stuk omhoog al had ik dus bijna geen uitzicht. Eenmaal boven even uitgerust en trok gelukkig een beetje van de lage bewolking weg waardoor ik in de verte de ruïnes van Machu Picchu kon zien liggen. Om kwart over zeven zou hier de zon moeten zien opkomen, en ik had alle hoop. Helaas deed de zonnepoort zijn naam geen eer aan, het bleef bewolkt en het begon te regenen, eerst zachtjes, toen heel hard. Schuilen achter een Inca muurtje, dat is toch ook iets wat je gedaan moet hebben? Een muurtje dat daar al meer dan 500 jaar staat! Ik heb een uur in de regen gewacht, maar het klaarde niet op. Wat praatjes gemaakt met de anderen die de tocht naar boven hadden gemaakt en op een gegeven moment heb ik het maar opgegeven en ben weer naar beneden gegaan, naar Macchu Picchu zelf, want daarvoor ben je er natuurlijk. Onderweg trok het hier en daar wel open en ving ik toch een paar mooie glimpsen op, vanaf een afstand.

Inmiddels was het beneden alweer een stuk drukker. Er werden hele fotoshoots gedaan, ikzelf ook natuurlijk, want niemand kan thuiskomen zonder die kenmerkende Machu Picchu selfie, al dan niet voor op je tinderprofiel (inside joke!).
Ik vond het toch wel magisch. Ik was bang dat het in realiteit misschien zou tegenvallen, want je hebt die plaatjes toch al honderd keer gezien, maar om er dan in het echt zelf te staan, vond ik toch indrukwekkend. De wolken bleven voorbij drijven wat een mooi effect gaf en hoewel de zon zich niet meer heeft laten zien, heb ik toch mooie foto's en een paar toffe versnelde filmpjes gemaakt.

In de middag vertrok ik weer met de trein, en dit keer nog tijdens daglicht wat een mooi uitzicht betekende! De trein had naast ramen aan de zijkant ook ramen in het dak, wat ervoor zorgde dat je alles kon zien. Een mooie rit door de bergen, langs rotsen, de rivier en kleine dorpjes. Ik had alleen moeite met mijn ogen open houden. Mijn trein ging rechtstreeks naar Poroy, vanwaar het nog een half uurtje naar Cusco was. Hugo had een chauffeur voor me geregeld, zodat ik geen risico liep bij een onbetrouwbare taxichauffeur in te stappen. Het was ook al donker intussen, dus heel fijn dat daar een meneer klaar stond, met een bordje met mijn naam er op.

Terug in Cusco checkte ik weer in, in hetzelfde hostel als eerder die week en dacht ik weer naar bed te gaan. Tot mijn nieuwe kamergenoten binnenkwamen, een dame en twee heren uit Wales, echt níet te verstaan af en toe! Wel heel aardig. Met hen toch nog even wat gaan eten, al was het al vrij laat en daarna lekker gedoucht en naar bed gegaan. Vanmorgen soort van uitgeslapen (half acht) en daarna de stad in gegaan. Om elf uur nog even naar Tim' huis geweest, waar hij mij zijn zelf gebrouwen biertjes heeft laten proeven, ze zijn heel goed door de test gekomen. 'S Middags langs de handicraft market gelopen, waar veel zooi wordt verkocht, maar ook van die mooie gekleurde, traditionele doeken. De lokale vrouwen dragen hiermee hun kinderen of spullen op hun rug. Zo één gaat dus mee naar huis. :)

Ik liep terug naar het centrum, waar ik nog een grijze sjaal van baby Alpaca heb gekocht (mooie winkels en uiteraard een iets andere prijscatergorie, dan de doek). Als je hier bent, moet je gewoon iets van alpaca wol kopen, Ik zag een geweldige mooie omslag poncho hangen, maar vreesde al dat die niet te betalen zou zijn, nou dat klopte.... 5000 soles, wat neerkomt op zo'n €1400.. Ok doei!

Dit was Cusco, Urubamba en Machu Picchu. Morgen vlieg ik naar Puerto Maldonado, voor de laatste etappe van mijn reis: een bezoek aan ons natuurbehoud project in het Taricaya Natural Reserve. Ook hier kijk ik erg naar uit! Ik heb waarschijnlijk woensdag wel tijd om hier mijn laatste verslag over te typen en dan vlieg ik die avond weer naar Nederland.

Kusjes!